بخش اصلی نامه‌نگاری‌هایی که بین مجتبی مینوی و ایرج افشار صورت گرفته و در این مجموعه منتشر شده است مربوط به سال‌های ۱۳۳۴ تا ۱۳۴۰ است؛ سال‌هایی که در خلال آن مجتبی مینوی،
نخست به نمایندگی از دانشگاه تهران برای تصویربرداری از نسخ فارسی کتابخانه‌های ترکیه، مقیم آن صفحات بود و در چهار سال بعد به عنوان رایزن فرهنگی ایران در آنکارا که در آن دوره ضمن ادامه سعی و تلاش پیشین وظایف گسترده‌تری را نیز در پیشبرد مناسبات فرهنگی دو کشور عهده‌دار شد.
موضوع اصلی این مکاتبات نیز طبعا کتاب است. از شور و مشورت ایرج افشار دربارۀ این نسخه خطی و آن نسخه چاپی گرفته تا رسیدگی به خواسته‌ها و کارهای مینوی در این حوزه‌ها، ازجمله فراهم آوردن مقدمات انتشار سیرت جلال‌الدین مینکبرنی که مینوی تصحیح آن را در دست داشت و حصول اطمینان از کم‌غلط درآمدنش با توجه به بعد مسافت و سختگیری‌های مینوی در این خصوص کار دشواری بود.
نامه‌های مجتبی مینوی و ایرج افشار تنها به مضامینی از این دست محدود و منحصر نمانده، هم در مورد ویژگی‌های شخصی آن دو و هم در مورد بخشی از تحولات فرهنگی ایران در آن سال‌ها نکات و دقایق بسیاری در خود دارد که در مقدمه ممتع محمد افشین‌وفایی به تفصیل بدان‌ها پرداخته شده است و در مواردی هم که به توضیحاتی بیشتر نیاز بوده، توضیح لازم ارائه شده است.
نامه_های_مجتبی_مینوی_و_ایرج_افشار
[نامه‌های مجتبی مینوی و ایرج افشار، به کوشش محمّد افشین‌وفایی، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۴۰۲]
لینک کوتاه:
